به نام خدا
ابو حمزه گوید: سعد بن عبدالملک بن مروان ، که امام باقر(ع) او را سعد الخیر می نامید، بر امام (ع) وارد شد و مانند زنان اشک می ریخت، امام باقر(ع) به او گفت:«برای چه گریه می کنی ای سعد؟»
سعد گفت:« چگونه گریه نکنم در حالی من از « الشجرة الملعونة فی القرآن» درخت نفرین شده در قرآن هستم. امام باقر(ع) به او فرمود:« تو از آنان نیستی، تو یک أموی از اهل بیت هستی، آیا گفته ی خدای عزّ و جلّ را نشنیده ای که از قول ابراهیم(ع) حکایت می کند :«فمن اتبعنی فانه منی» هر که مرا پیروی کند از من است. (مجلسی، بحار الانوار، 46/337-338)
